Faeroer-eilanden - een reisdagboek

's Avonds komen Florian in zijn vriendin aan op hun overnachtingsplaats in Denemarken, ongeveer een uur verwijderd van de haven van Hirthals. Het koppel overnacht op een rustige, maar mooie parking met winkel, café en toiletten. "Dat is het voordeel om met de buscamper onderweg te zijn: als je merkt dat je moe wordt en even moet rusten, kun je gewoon stoppen", oordeelt Florian.

Voor ze de volgende dag met de veerboot naar Tórshavn kunnen, moeten ze wat geduld oefenen. In de haven staat een lange rij kampeerauto's te wachten. Toch bereiken ze met de Crosscamp de volgende ochtend stipt om 6 uur de hoofdplaats van de eilanden, die baadt in een stralende zon. Florian en zijn vriendin benutten die gelegenheid om vanop de nabijgelegen berg Sornfelli te genieten van het uitzicht en met de drone te filmen. Ontelbare baaien en huisjes, verstrooid als kleurrijke smarties, kenmerken het landschap.

Ook de eerste ontmoeting met de typische dieren voor de eilandengroep laat niet lang op zich wachten. Het koppel moet goed opletten om de loslopende schapen op de steile, zigzaggende straten te ontwijken. Van het grootste eiland Streymoy reizen ze verder naar het eiland Vùagar.

Florian vertelt meteen enthousiast: "Er zijn heel zoveel prachtige plaatsen te ontdekken, zoveel plekjes om fantastische plaatjes te schieten." Er is bijv. een echt coole camping in het noorden van het eiland Eysturoy, in de buurt van het plaatsje Eiði. "Als hartstochtelijk voetbalfan is dat voor mij een speciaal hoogtepunt, omdat we met de Crosscamp op een omgevormd voetbalveld staan, vlak aan de zee. Voetbal spelen lukt hier echter niet, daarvoor staat er helaas te veel wind!" In plaats daarvan maakt het trio unieke opnames met de drone van de witte Crosscamp op de middenstip.

Er valt een heleboel te ontdekken rondom het kleine kustdorpje Gjógv. Tijdens het eten van een wafel raken de drie in gesprek met enkele jonge inwoners over het leven op het eiland. Daarna vatten ze de reis weer aan, helemaal naar het zuiden van het eiland, tot in Æðuvík. Verplicht door het weer maken de drie het zich 's avonds in de Crosscamp gezellig. "Zelfs als het weer eens tegenviel en we ons allemaal binnen verschanst hadden, was er altijd voldoende ruimte", oordeelt Florian. "De ene bewerkte de foto's, de andere kookte of las - echt chillen."

Langs een van de routes met een boterbloem, die de mooiste wegen aanduiden, ontdekken Florian en zijn vriendin vlak voor Eiði de rotsformaties Risin en Kellingin in de zee, stoppen op een parking en genieten van het uitzicht vanuit het dak van de Crosscamp.

"Op weg naar de camping bij Vestmanna merkten we op het strand onder een dorpje een visser op", beschrijft Florian. "Hij stond tot zijn bovenlichaam in het ondiepe water en wachtte ongetwijfeld op een vis voor het avondeten. Er hangt hier een ongelooflijke rust: behalve de visser, meeuwen en enkele schapen hebben we hier geen levende ziel ontmoet."

In Trøllanes, het noordelijkste dorp van het eiland Kalsoy, start de wandeling in de richting van de vuurtoren Kallur. Het landschap doet wat denken aan Ierland - maar niet lang. Zulke kliffen vind je waarschijnlijk alleen hier. Ondanks een stevige wind tot 80 km/u brengen ze hierboven erg veel tijd door. Afgezien van de talloze schapen zijn ze hier moederziel alleen. Als de wind nog in kracht toeneemt, schuilen ze bij de vuurtoren in een windstil hoekje, in de hoop toch nog een prachtige zonsondergang te zien. Helaas hebben ze op dat vlak opnieuw geen geluk; totaal verkleumd gaan ze terug op weg naar het dorp. Gelukkig is de Crosscamp gezellig en vooral warm.

Even later rijden ze naar het noorden van het eiland Streymoy. Hier ligt het plaatsje Tjørnuvík, prachtig gelegen in een rustige baai. Florian en zijn vrienden maken zich klaar voor een wandeltocht van drie uur. Aanvankelijk is het weer hen gunstig gezind, maar bij elke hoogtemeter komen ze dichter bij de wolken en uiteindelijk lopen ze te midden van witte wolkenslierten. Na de helft van hun tocht moeten ze met spijt in het hart toegeven dat het zicht niet beter wordt en ze steeds natter worden - en vangen ze de terugweg aan.

Mykines is het westelijkst gelegen eiland van de Faeroer-eilanden en staat bekend als vogelparadijs. Vroeger was Mykines een geliefde plaats om te gaan wonen. In 1925 woonden er nog 170 mensen. Vandaag telt het eiland nog ca. 20 bewoners die er het hele jaar door zijn, en enkele die hier alleen in de zomer worden.

Na een boottocht van nauwelijks een uur komt Florian op het eiland aan. Het grootste deel van zijn tijd spendeert hij om naar de vuurtoren op het naburige eiland Mykinesholmur te stappen en de schattige papegaaienduikers te fotograferen. Ook het adembenemende landschap krijgt vanzelfsprekend zijn aandacht. Op het einde rest nog genoeg tijd voor een korte wandeling door de idyllische steegjes, voor de veerboot hen weer naar Sørvágur brengt en de terugrit naar Duitsland wordt aangevat.